Na het sample van de Signatory Vintage Dalmore die ik van Peter Boeringa ontving, is het nu weer tijd voor een sample dat ik van Jonny Coulon mocht ontvangen. Zelfde bottelaar, andere distilleerderij. In dit geval een whisky van een distillery die we in 2016 bezochten.
Dit is dé whisky waarmee de sampleruil met Peter Boeringa begon. “Deze moet je écht proberen” stuurde Peter mij in een persoonlijk bericht en wie ben ik dan om zo’n advies in de wind te slaan.
Eigenlijk had ik alleen de Invergordon in bestelling staan maar bij het zien van de flessen ging ik toch nog eens kijken of er nog wat moois beschikbaar zou zijn. Dat resulteerde in de aanschaf van deze last minute Linkwood.
Naar mijn idee is dit ook weer een voorbeeld van heel veel sherry. Toch is het bij deze whisky niet storend waar ik dat bij de Linkwood wel vond. Misschien is dat wel het voordeel van het niet bekend zijn met het distillery profiel… Jonny, dank je voor dit mooie sample. Wat mij betreft een score van 87 punten waard.
Ik nuttig nu al een behoorlijk tijdje whisky’s die op vatsterkte zijn gebotteld. Vaak zijn dit whisky’s uit een enkel vat of een combinatie van slechts een paar vaten en op de een of andere manier merk ik dat de inhoud van deze flessen toch wel wat verandert met tijd en zuurstof. In de meeste gevallen die ik tot nu toe heb meegemaakt werd de whisky er mooier op. Bij deze Glenallachie gebeurde wat mij betreft het omgekeerde en dus moest er iets gebeuren.
Zoals bekend ruil ik met regelmaat wel wat samples met andere liefhebbers. Zo leer je whisky’s kennen die je normaal niet (meer) aan kunt komen omdat ze niet meer beschikbaar zijn of omdat ze gewoonweg veel te prijzig zijn. Deze whisky past volgens mij in beide categorieën. Een Glenfarclas die al in 2008 gebotteld werd zal nu niet meer te krijgen zijn of hooguit op een veiling voor een exorbitante prijs maar ik kan er in ieder geval wel een sample van proeven!
Ik noemde deze fles al in het vorige blogje. Toen ik laatst zag dat Signatory Vintage weer een aantal bottelingen op de markt gebracht had, ging ik natuurlijk even kijken of er iets interessants voor me bij zou zitten. Over het algemeen zijn de bottelingen uit de Cask Strength serie prima van kwaliteit maar recent zijn er nogal wat bottelingen verschenen met een stevige sherry finish. Jammer genoeg had ik daar met een Linkwood geen hele goede ervaring mee. Ik was dus blij om te zien dat er dit keer ook een paar mooie grains uit zouden komen.
Toen wij in 2016 de kans kregen om Diageo’s Special Releases van dat jaar te proeven en reviewen ontstond bij mij direct een grote interesse in het fenomeen Single Grain Whisky. Nou weet ik ook wel dat een 40yo Cambus niet dé standaard is voor alle Single Grains die op de markt komen maar ik merkte wel dat hier een bepaald smaakpallet voorbij kwam dat mij ontzettend aanstond. Ik weet nog dat mijn whiskyvoornemen voor 2017 was dat ik me daarom wat meer zou gaan verdiepen in deze whiskysoort.
Nog een sample dat ik van Rien Caarels mocht ontvangen. De afzender is niet de enige overeenkomst met de Benrinnes uit de vorige blog. Ook deze whisky is gebotteld door Iain Mackillop & Co. Ltd. Daarnaast stamt ook deze spirit uit de tijd dat ik nog niets van de smaak van whisky kende en mocht kennen. In dit geval gaat het om een Linkwood en dat is voor mij altijd even spannend…
De tweede fles die ik kocht tijdens mijn slijterijrondje met Marc van Grunsven, betreft er een die qua uiterlijk alleen al prachtig staat in de kast. Wat dat betreft heeft Signatory Vintage het met de Cask Strength Collection prima voor mekaar. Niet alleen wat dat betreft trouwens. De whisky’s die de selectie doorkomen om ín deze flessen gebotteld te worden, zijn over het algemeen ook van een hele mooie kwaliteit. Zou dat met deze Glenallachie ook zo zijn?
Zoals ik in de blog over de samples voor mezelf al aankondigde is er bij mij in de kast een 35cl flesje terecht gekomen met daarin een door Signatory Vintage gebottelde Linkwood whisky. De originele fles en het blik bleven in Olland maar Marc van Grunsven had wel het label netjes overgezet naar mijn ruime sample. Ik moet zeggen, het ziet er prachtig uit.
Het is tijd om de serie over de GlenAllachie samples van Harald Hidding een vervolg te geven. In een drukke periode vanwege het veranderen van de website moeten we het schrijven immers niet vergeten. Zeker niet als het een serie als deze betreft. Vandaag heb ik gekozen voor een distillery botteling en een botteling van Signatory Vintage.
Eigenlijk zouden we in maart naar Campbeltown gaan. Dat werd verzet naar oktober maar inmiddels is ook dat verzet naar komend jaar maart. Dan maar een leuke dag plannen in ons eigen landje al viel dat nog niet helemaal mee vanwege verschillende Coronamaatregelen. Het plan was om af te reizen naar de provincie Groningen maar uiteindelijk werd het rit naar het westen van het land en niet zonder resultaat.
Het minimale alcoholpercentage dat whisky móét hebben om whisky te mogen heten is 40%. Bij veel standaard bottelingen en blends wordt dit percentage inderdaad gehanteerd, iets wat je bij de onafhankelijken maar zeer zelden ziet. Waarom dan beginnen met dit feitje? Het leuke aan dit blogje is dat we bij de start 40% van de samples gedaan hebben en aan het eind nog 40% te gaan hebben. Benieuw naar sample 5 en 6? Lees dan snel verder!
Het is half november 2019 en terwijl in Den Haag het International Whisky Festival gaande is, zijn we ook in Oss druk bezig met goede whisky. We zijn immers weer te gast bij het City Hotel om daar een proeverij te presenteren. In samenwerking met Wijnhuis Oss is dit keer gekozen voor een line up van zes verschillende onafhankelijke bottelaars.
Deanston, vorig jaar tijdens de vakantie met mijn gezin ben ik er een paar keer voorbij gereden. Ik loop ook met regelmaat de flessen Deanston voorbij bij de slijterijen waar ik kom, al moet ik eerlijk zeggen dat ik eerder een Deanston Virgin Oak in de kast had staan en er nu nog steeds een Deanston 2008 Bordeaux Cask staat waar zo af en toe erg van kan genieten. Een Deanston van een onafhankelijk bottelaar had ik nog niet in de collectie gehad en toen deze fles voorbij kwam in de WWW groep op Facebook was het in ieder geval een poging waard hem te winnen. En zo geschiedde…
Glenrothes, een distillery met een bijzondere reputatie. De eigen bottelingen zijn meer dan eens niet al te best ontvangen. Onafhankelijk gebottelde whiskies van deze distillery doen het daarentegen vaak wél prima. Zo proefde ik al een aantal prachtige bottelingen van Adelphi, lieten we voor de SMWG (Facebook groep) een Glenrothes bottelen door Claxton’s én opende, en versampelde, ik afgelopen jaar een Signatory Vintage Glenrothes uit mijn geboortejaar 1972.
Zo, alweer een jaar voorbij en op de een of andere manier lijken de jaren ook steeds sneller te gaan. Een jaar waarin van alles gebeurde dat je in een mensenleven nou eenmaal niet kunt voorkomen, al had je dat nóg zo graag gewild. Dat biedt echter ook kansen. Het nemen van een besluit over een fles whisky die je eigenlijk nog lang niet wilde openen bijvoorbeeld. Waarom zou ik immers wachten tot mijn vijftigste verjaardag om een 33yo Glenrothes te openen die toevallig in mijn geboortejaar gedistilleerd is?
In my collection most bottles are part of a small batch. Single cask bottlings, dual cask sometimes as well. Some of them were distillery releases but most of them were released by independent bottlers. Helen Arthur, Ian MacLeod, Claxton’s, Kintra, The Ultimate and of course the big ones Signatory Vintage, Gordon & MacPhail and… Cadenhead’s. Last year I visited the Cadenhead shop in London, this year I was in Edinburgh and of course I visited the shop overthere as well.
Deze Single Grain whisky maakte deel uit van de cask strength proeverij die we laatst presenteerden. Zelf had ik deze al een tijdje in mijn collectie maar kon er nog niet over schrijven. Wij maken immers nooit vooraf bekend welke whisky’s we gaan schenken. De proeverij is geweest dus hier is ie dan! De 24yo Cambus die gebotteld werd door Signatory Vintage in hun Cask Strength serie.
