Dit is alweer het laatste deel in de serie over de Ultimate proeverij waar ik aan deelnam. De laatste twee drams van de line up van acht Ultimate whisky’s die door John de Vries gepresenteerd werd in Restaurant Minos Pallas in Nieuwegein. En zoals het een goede whiskyproeverij betaamt belooft het een rokerig einde te worden, al is dat natuurlijk ook weer geen verplichting.
De line up van John had zelfs drie geturfde whisky’s in het programma staan, vier als je ook het lichte geturfde van Springbank erbij zou tellen al heb ik daar helemaal niets van gemerkt. Met de Bowmore samen zijn er nu dus drie klassieke Islay distillery’s vertegenwoordigd.
De Caol Ila werd gedistilleerd in februari 1983. Aan de kleur te zien is de spirit zeer waarschijnlijk te rijpen gelegd in een vat van Amerikaans eikenhout, waarschijnlijk een ex Bourbon barrel maar een hogshead zou ook kunnen. Het vatnummer betreft nummer 1166. De familie Van Wees kocht het vat en in april 1996 werd gekozen om over te gaan tot bottelen van de inhoud. Een 13yo Caol Ila whisky, verdund tot 43% maar niet koud gefilterd of bijgekleurd.
- Neus: Citrusfruit en turfrook in die volgorde. De turfrook is hier echt op de achtergrond aanwezig.
- Smaak: In de smaak is het net wat meer omgedraaid. Een prettige zachte turfsmaak die ondersteund wordt door een smaak van zoet citrusfruit en een licht hint van menthol.
- Afdronk: Turfrook, citrus en een fris randje menthol zorgen voor een mooie lange afdronk.
Van het eiland Islay is Caol Ila wel zo’n beetje mijn favoriete whisky. Dit sample bevalt me dan ook zeker wel maar als ik hem af moet zetten tegen enkele caskstrength varianten die onlangs geproefd heb, komt deze toch net wat tekort. Dat gezegd hebbende mag deze whisky wat mij betreft zeker een score van 85 punten krijgen.
De laatste whisky in de line up is er een die werd geproduceerd bij Laphroaig. Zoals ze daar zeggen is Laphroaig de meest smaakvolle whisky die er is. We gaan het meemaken. Deze whisky vond zijn oorsprong in mei 1981. Ook hier ga ik uit van een ex Bourbon hogshead of barrel. Het vatnummer is 4601 en ook hier is gebotteld op 43% zonder bijkleuren of koud filteren.
- Neus: Ingetogen voor Laphroaig zoals ik me die herinner. Een hint van medicinale turf maar niet zo krachtig als ik had gehoopt.
- Smaak: In de smaak komt het medicinale iets meer naar boven, samen met een vleugje honing.
- Afdronk: De afdronk is minder lang dan ik zou verwachten. Er komt een licht bittertje boven dat in de richting van laurier gaat.
De Caol Ila wint het hier van de Laphroaig. Met 82 punten is het geen slechte whisky maar zeker ook geen hoogvlieger.
De proeverij met alleen maar oude Ultimate bottelingen zit erop. Een mooie kans om een aantal, van naam, bijzondere whisky’s te kunnen proeven. Leuk om aan meegedaan te hebben maar wat mij betreft wel eenmalig. Ik kan me namelijk niet aan de indruk onttrekken dat whisky ook te lang in flessen gezeten kan hebben. Zeker in het geval van de peated whisky’s heb ik het idee dat die hun kracht zijn kwijtgeraakt …
