Ik was weer eens een middagje met de kids op pad in Nijmegen. Zij bij Gator zoekend naar een speciaal stuk speelgoed, ik een paar deuren verder een praatje maken met Caecil Gerrits bij Versailles Dranken. Natuurlijk speuren mijn ogen ook even de talrijke schappen af in mij jacht op een bijzondere fles voor mijn collectie. Na een gezellig gesprekje met Caecil verlaat ik het pand met een fles die blijkbaar al heel lang op me stond te wachten. Misschien heb ik deze fles zelfs al eerder in de hand gehad bij een van dit soort bezoekjes maar omdat ik toen nog geen kennis had gemaakt met de distillery, bleef deze toen steeds staan.
Inmiddels ben ik wel bekend met het moois dat de Tormore distillery te bieden heeft en dus mocht deze botteling van Ian Macleod’s Chieftain’s serie mee naar Oss. Het is al een oudere botteling, wat heet, deze whisky zit al ruim 12,5 jaar in de fles. Gedistilleerd in oktober 1990 en, na rijping in bourbon barrels en een finish in twee portpipes met nummers 90391 en 90392, gebotteld in oktober 2003. De vatsterkte is 53% en er is niet kunstmatig gekleurd en er is geen chill filtering toegepast. Voor mij is het voor het eerst in lange tijd dat ik weer eens een Port finish heb aangekocht.
Neus: In het begin ietwat verlegen. Zacht en wat zoet met een vleugje amandel. Wat moutig en een vleugje vanille. Na langere tijd in het glas komt er een mooie fruitigheid naar boven. Duidelijke hints van appel, perzik en banaan.
Smaak: Een volle romige smaak, zacht en verwarmend. Een lichte kruidigheid (nootmuskaat), amandel, honing. Ook hier weer appel maar ik kom hier ook witte druiven tegen.
Afdronk: Een prachtige afdronk zowel in lengte als in smaak. Fruitig zoet met een lichte kruidigheid.
Ik heb zo het vermoeden dat ik voorafgaand aan mijn vakantie nog eens terug ga naar Nijmegen. Daarover dan zeker meer. Voor nu geniet ik nog even van deze mooie fles!
