Ledaig is de doorgaans stevig geturfde whisky die gemaakt wordt bij de Tobermory distillery op het eiland Mull. Met 800 genoteerde expressies op Whiskybase haalt Ledaig een keurige score van ruim 86 punten. De top 5 van de uitgebrachte flessen betreft allemaal whisky die in 1972 gedistilleerd is. Mijn geboortejaar was een goed jaar voor de Tobermory distillery zullen we maar zeggen. De CasQueteers kochten een vat met een distillaat uit 1993 en via verloting kwam ik in het bezit van een fles.
Als lid van de CasQueteers heb ik ook de kans gehad een aandeel in het vat te kopen. De aandelen bestonden echter uit twee flessen en dat is er net één te weinig. Ik wil dan namelijk voor mijn beide zoons een fles apart kunnen zetten én er een hebben om zelf van te kunnen genieten. Afgelopen editie van de Whiskybase Gathering was er nog een kans een fles te kopen maar ja, zo’n bedrag geef je niet zomaar uit en dus kwam het er nog steeds niet van. Ik proefde de whisky daar wel voor het eerst en ik was onder de indruk! Toen eind vorig jaar deze fles werd aangeboden in een verlotingsgroep op Facebook schafte ik dan ook een paar loten aan en je raadt het al…
Nou blijkt ook dit weer een “Love it or hate it” fles te zijn. Enerzijds zijn er mensen die deze fles ontzettend kunnen waarderen, anderzijds zijn er mensen die hem maar net 65 punten geven. Een score die ik volgens mij nog nooit aan een whisky heb gegeven. Deze scores leidden tot behoorlijke discussies op de sociale media maar daar laat ik me zoals gewoonlijk niet door leiden. Ik bepaal mijn eigen mening.
De whisky werd gedistilleerd op 5 maart 1993 en te rusten gelegd in een hogshead met vatnummer 243. Op 10 september van het afgelopen jaar werd overgegaan tot botteling. De vatsterkte is in de 26 jaar rijping teruggelopen tot 48,4%. Er is geen kunstmatige kleuring of koude filtering toegepast. Het glaasje is gevuld en zo’n 20 minuten met rust gelaten voordat ik mijn “onderzoek” begin.
- Neus: Zoete tonen van honing en vanille, aangevuld met citrusfruit en grassige tonen. Er is bijna geen turf te bespeuren, eerder een geur van drogend hooi met een licht rokerig tintje. Lichte gerookte ham wellicht. Heel subtiel!
- Smaak: Vol en romig in de mond, zelfs wat olieachtig. Ook hier weer citrustonen en het wat grassige karakter. Daarnaast een wat ziltig randje dat in de richting van zoethout gaat. Het turfkarakter dat je zou verwachten bij een Ledaig is niet of nauwelijks te ontdekken maar dat mag wat mij betreft de pret niet drukken.
- Afdronk: Zacht en zoet met tonen van citrus en honing. Subtiel en mooi van lengte.
Ik hoor bij de mensen die dit een hele mooie whisky vinden. Als je puur gaat kijken naar wat je zou verwachten op het gebied van turf dan vindt je niet wat je verwacht. Als je verwacht een mooie 26yo whisky te kunnen drinken dan ben je met deze fles aan het goede adres. Een whisky die zich heel makkelijk laat smaken. Ik ga uit van het tweede en geef deze een score van 88 punten.
Binnenkort ontvang ik van een medehobbyist een sample van een zustervat van deze Ledaig. Ik ben zeer benieuwd hoe beiden zich tot elkaar verhouden.
